Πόση στ’ αλήθεια υπομονή;
Γιατί να γινόμαστε γραφικοί για το αυτονόητο;
Παιδιά με ΑΝΑΠΗΡΙΑ! Δουλειά με υπομονή και επιμονή. Πολλοί δεν την αντέχουν, ούτε στην σκέψη.
Ξέρετε πολλούς να εργάζονται για να πληρώνονται 2 φορές το χρόνο; Εμείς ξέρουμε.
Δείτε ολόκληρη την ανακοίνωση εδώ
Εργαζόμενοι-συμβασιούχοι στη Δημοτική Επιχείρηση του τόπου μας, απλήρωτοι από 1 Σεπτεμβρίου 2008 και γενικότερα στις δημοτικές επιχειρήσεις όλης της χώρας που υλοποιούν τα προγράμματα των κοινωνικών δομών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ΚΔΑΠ-ΜΕΑ λειτουργεί από το Σεπτέμβριο του 2002 και ήδη βαρεθήκαμε ν’ ακούμε λόγια και υποσχέσεις. Οκτώ διαδοχικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου και χωρίς μόνιμη χρηματοδότηση. Λόγια, λόγια… Σχεδόν όλα ψεύτικα. Μόνο για τις προεκλογικές περιόδους. Σπουδάσαμε και θεωρητικά «πετύχαμε», για ένα μέλλον «καλύτερο».
Να μάθετε γράμματα να γίνεται άνθρωποι, μας ελέγαν οι γονείς μας. Να βελτιώσετε τη ζωή σας. Δεν διαφωνούμε. Η παιδεία για τον άνθρωπο είναι το παν. Που να ξέραμε όμως τότε ότι ο κοινωνικός και πολιτικός σχεδιασμός είναι απάνθρωπος.
Η περιβόητη γενιά των 700€ τουλάχιστον έχει να «καυχάται» (όχι όλοι) ότι παίρνει αυτά τα 700 κάθε μήνα. Ότι τουλάχιστον μ’ αυτά «μπορεί» να προγραμματίσει την ζωή του. Εμείς δυστυχώς δεν μπορούμε. Όσο για τα έξοδα που τρέχουν για να μην γίνουμε και πάλι γραφικοί δεν χρειάζεται καν ν’ αναφερθούμε.
Ενώ η κοινωνία δείχνει ν’ αφουγκράζεται την αναγκαιότητα ύπαρξης της δομής ΚΔΑΠ-ΜΕΑ προσφέροντας με διάφορους τρόπους, το «Κράτος Πρόνοιας» συνεχίζει ν’ ακολουθεί την ίδια οδό. Οδός Αναπαύσεως αριθμός 0.
Έστω κι αν κάποιοι προσπαθούν να τους αφυπνίσουν, δεν δείχνουν να τα καταφέρνουν.
Πώς να έχεις ιδέες, για την δουλειά σου, όταν σε ταλανίζουν τα οικονομικά προβλήματα; Με ποια διάθεση ν’ αντιμετωπίσεις την δύσκολη καθημερινότητα; Ευτυχώς που ακόμη έχουμε αποθέματα γέλιου και χιούμορ. Ως πότε;
Πιόνια ομηρίας σ’ ένα παιχνίδι που συμφέρει τους εκάστοτε κυβερνόντες. Αυτοπεποίθηση, αυτοσεβασμός, αξιοπρέπεια παύουν από ένα σημείο πέρα να υπάρχουν. Κι αναγκάζεσαι να καταφύγεις- όπως και πολλοί άλλοι – σε μια δεύτερη δουλειά, ημιαπασχόληση ή μη.
Περιμένεις μήπως και … σου δώσουν κάποια στιγμή τα δεδουλευμένα, μήπως και σταθεροποιηθείς σε μια δουλειά που έχεις εξειδικευτεί ύστερα από 6 ή 7 ή 10 χρόνια δουλειάς.
Ας περιμένουμε λοιπόν και πάλι τις επόμενες εκλογές, εκεί όπου υπάρχει «ευαισθησία», «κατανόηση», «υποσχέσεις», «υποσχέσεις»…..
Τότε όλοι αναγνωρίζουν το έργο μας, τότε όλοι μας ξέρουν και μας θυμούνται.
ΔΕΝ ΣΑΣ ΘΕΛΟΥΜΕ ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ.
Νέοι άνθρωποι που θέλουμε να φτιάξουμε και να στηρίξουμε οικογένειες. Με ποια ψυχικά και υλικά αποθέματα; Όταν παίρνουμε χρήματα, τα μισά τα χρωστάμε.
Πρέπει και εμείς προφανώς να κλείσουμε την Ακρόπολη ή τη γέφυρα της Λευκάδας ή να πάρουμε την απόφαση να φύγουμε από αυτό το καθεστώς ομηρίας, κάτι που σίγουρα θα βολέψει «πολλούς»….
Δεν μας ενδιαφέρει να κάνουμε κριτική στην πολιτική και σε οποιοδήποτε κυβέρνηση. Αυτό που πραγματικά βιώνουμε το αποτυπώνουμε σ’ ένα χαρτί. Όσο αγανάκτηση φαίνεται, άλλο τόσο βιώνουμε μια δύσκολη κατάσταση.
Λευκάδα 30/3/2009
Οι εργαζόμενοι του Κέντρου Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών-Με Αναπηρίες Δήμου Λευκάδας.